Aleksander Łupienko, Kamienice czynszowe Warszawy 1864-1914

Książka Kamienice czynszowe Warszawy 1864–1914 to studium poświęcone miejskiej przestrzeni –przestrzeni wielorakiej, tak jak wielorakie były części tworzące kamienicę czynszową, najpopularniejszy typ architektoniczny ówczesnych miast.

Składały się na nią podwórza, przestrzeń wspólna klatek schodowych, korytarzy, strychów i piwnic oraz przestrzeń prywatna mieszkań.

Na tle szerokiego kontekstu kształtowania się tego typu architektonicznego poczynając od średniowiecza ukazana jest specyfika kamienic dziewiętnastowiecznych: proces ich powstawania i porównania między Warszawą a metropoliami zachodnimi oraz – co wydaje się najistotniejsze – przedstawieni są z bliska lokatorzy kamienic.

Badania obejmowały różnorodne źródła, z których na pierwszym miejscu wymienić należy wspomnienia mieszkańców kamienic oraz prasę. Ważnym elementem książki jest też bogata ikonografia.
Układ treści jest stricte przestrzenny: czytelnik po kolei poznaje poszczególne części tej wielkiej struktury społeczno-architektonicznej, od najbardziej publicznej do tej najbardziej prywatno-intymnej. 

Badania składające się na fascynującą treść książki można uplasować w dziedzinie pośredniej między historią architektury a historią społeczną (a nawet polityczną – co jest ważne w kontekście miasta zniewolonego, jakim była Warszawa), łączy ona bowiem te dwa spojrzenia na fenomen kamienicy czynszowej.